paslanmış vagonlar gibi somurtma
yıldızlı dünlerin kuytusuna ser zihnini
ağır halatlar dola aklına
duyguları hortumlanmış hissetme kendini
ine çıka yorulmuş suskun teleferik gibi
düşün
ellerinde büyüyen bir bebeğin
ağlaması mı
yoksa gülmesi mi gelir aklına,yıllar sonra
zamanın geniş konçları say bu vesveseleri
nasırı çiğnenmiş ayak gibi de olsa
büyüyen adımlarda hatırla beni!
hatırla ki;
maviydi bir zamanlar ülke
omuzlar yastıktı, kucaklar salıncak
her şarkıda bir payımız yok muydu, mırıldanacak kadar
şimdi kapat gözlerini
ve daya boş zamanı alnına
bardaklar yeniden ağaç olmaz belki
ama yine de anımsa...
bula gözlerini şimdi iyice
güzel bakmanın en erdemli saflığıyla
bir yerin kesilmiş de hiç farketmemiş gibi
kanı görmesen hiç bilmeyeceksin hani
bir buseye bir dünya yaftaladığın gibi
dudaklarında yangını ilk kez tadar gibi
işte beni beni öyle hatırla!
nasıl ki; her kül yaktığını bilirse!
zarar olur mu hiç, ya da inkâr
nasihatler gamdan önce düşerse
tebessüm de bir gülümsemedir kahkaha da
kurşun bile bir kere öper hedefini!
kifayet açlıkla açıklanabilir mi
yoksa yetinememek mi demeli!
ki;
aşk bir yaradır iyileşmek değil!
ki; bal olsan bile
kibirden arınık örülür petekler
her acı diner yeterince sabra ilikliysen
ve
duyarsan fısıldar kulağına melekler
bir zamanlar
koyacak yer bulamazdın ganimeti
şimdi, bir tundra ağacı gibi sızlanmak neden!
şiir kibirlidir
söylemez, sadece ima eder
belki duymaz s/esini kimse
belki de çıkmaz, bir mana verebilen
işte tıpkı,
aşk gibidir
o konuşursa, susar tüm evren!
ve
bir varlık şükründen zenginse
orada dua biter!
ToprağınSesi
.
Kategoriler
