Sen! Mutlu olmayı beceremediğin için mutsuzsun,
Çok sayıda derdin olduğu için değil,
Mutsuz olmayı sevgiye tercih ettiğin için.
Sen hariç tüm insanlar mutlu mu?
Ben, şu, ordaki çok mu huzurlu?
Düşündün mü neydi bizim senden farkımız?..
Ben, seninle hayatımın her gününü sevgiyle,
Dolu dolu yaşamak,
aşkını solumak hatta,
seni sende yaşamak seninle varolmak varken,
neden gözyaşlarımın seninle gölgesinde, korkuyla bekleyeyim gelmeni,
ne diye köşeye sıkışmış kedi misali,
ürkekçe gözlerine bakıp beni farketmeni isteyeyim?
oysa
aşk cesur olmak değil mi?
sevgi-sevda böyle büyümez mi içimizde,
gözlerimiz dolu dolu kaç gece geçirdik?
kaç günü yalnız yaşayıp ziyan ettik?
yetmez mi içimizdeki
aşkın çektiği ceza,
kalp ağrımızı
aşkın heyecanıyla yetiştiremez miydik?
hayatı düşünüp üzülüyorsun, ona ağladığını sanıyorsun.
oysa sen, sana ağlıyorsun hayatına değil,
pencere önündeki kuşların huzur içindeki dansı,
raksı gibi gaçebilecekgünlerin yaşanmamışlığına ağlıyorsun,
hatta ve hatta belkide yalnızlığına,
aşksızlığına, bensizliğine,
evet, belki beni sevmiyorsun ama varlığıma ağlıyorsun.
sen hala kendini kötü hissedip, mutsuzsan,
hala hayatını çamura düşen bir çocuk,
bir bebek gibi ürkek, şeytan kadar
kötü ve acımasız yaşıyorsan bu senin
veya
aşkı yaşayamadığımız için bizim suçumuz.
BİR GÜN OLURDA KARŞIMA ÇIKARSAN BUNU UNUTMA
AŞKIM;
SAKIN BANA İLK BAKTIĞINDA GÜLME!!!
SENİ GÖRMEDEN, SANA BU KADAR BAĞLANDIYSAM,
BUNA İNAN
AŞKIM...
KALBİM O İLK GÜLÜŞÜNE DAYANMAYABİLİR...
SENİ SEVİYORUM...
Kategoriler
