Ustalardan Şiirler

Bir çocuk oyuncağıydı İstanbul
İstanbul gözlü çocuğun ellerinde
Düştü…
Kırıldı aynası
Kırıldı bin bir yerinden
Yapıştırıldı pul pul
Bir ah! Duyuldu derinden
Kalır mıydı İstanbul
Kalır mıydı aynısı

Bin bir gözüyle bakıyordu artık İstanbul
İstanbul gözlü çocuğa
“Hayâl-meyâl” dese de
Koskoca bir yalandı hatırlamadığı
Eve geç gelirdi babası
Sebep; falan-filândı
Önünde rakı masası
Elinde falakası
Tir, tir titrerdi İstanbul gözlü çocuk
İçinde yangın yeri
Yangın yeriydi sobası
Kıştı, soğuktu, tir tir titrerdi ayakları
Ve kulaklarında sayardı İstanbul
Dayakları

Çok geçmedi, dayanamadı, göçtü anası
Ve bir öğlen vakti duyuldu salâsı
Ne zaman ezan sesi duysa
İstanbul gözlü çocuk
Ne zaman ezan sesi
Beş vakit İstanbul Musallası

Sevmeye hakkı olmadığını bile bile sevdi
İstanbul adlı bir kızı
Düşlediği de küçücük bir evdi
İstanbul dört duvar
Dört duvar mahrem
On yedisini bile beklemedi deprem
Dört duvar sevdi
İstanbul adlı kızı
İki damla İstanbul düştü gözlerinden
İstanbul içinde bir sızı
Kâh dolaştı renkleri kâh baktı siyaha
Sadece
Sadece İstanbul kırmızı…

İki damla İstanbul düştü gözlerinden
Kaç İstanbul türetti
Bir İstanbul belirdi düşlerine
İstanbul’a da yetti
Nihayeti bir biletti
Bir sinema çıkışı attı cebinden
İstanbul edeceğini etti
Doğuya gitse
Çin’de doğuyordu İstanbul
Sessiz sedasız içine doluyordu
Ne zaman nefessiz kalsa
Bir solukta İstanbul
Bir soluk içinde boğuluyordu

Yalancı mutluluklar diyarıydı İstanbul
Tüm sahte mutluluk İstanbul’da tozutuyordu
Yirmi dört olsa da ayarı
Bir saptın mı İstanbul’a
Bir saptırdı mı İstanbul
İstanbul kadar bozuluyordu

İstanbul tavernasında “Çın, çın” kırılıyordu tabaklar
Suskun kalan şahitleriydi kirli ellerinde ak sokaklar
“Birimiz hepimiz için, hepimiz birimiz için”
Masalını anlatıyorken dudaklar
Birileri kaymağını yiyordu İstanbul’un
Birinin başında patlıyordu kabaklar

Kurtulmak vardı İstanbul’dan
İstanbul bir düştü
Boğazından geçti köprü
Köprüden geçti İstanbul
Köprüde niceler ölmüştü
Kırıldı bin bir yerinden
Atladı
İstanbul’a düştü
Kurtulmak vardı ya İstanbul’dan
İstanbul başına üşüştü…

İstanbul Bir Düştü…