Ustalardan Şiirler

O zaman bahçelerden nar toplanır gelinirdi
Biz ne kadar gözümüz varsa açar beklerdik
Gelecek bir sepet nar da
Kapışacağız kim ne kadar alırsa.

Bahçelerimizin güzelliği
Yeşilliği yüzümüze vururdu
Mutlu olmak bahara endeksli değildi bizde
Her mevsim mümkündü mutlu olabilmek
Yüzümüz aydın olurdu çoğu zaman.

Şimdi bahçemiz yok
Yüzümüzün aydınlığına tuhaf karanlıklar indi
Yüzümüz, şimdi
Düşen bombaların renginde...
Mevsim kara bir pazar sabahından kalan dumanların kolunda
Dolaşıyor şehrimizde
Evimizde...

Lanet bir kuduz köpek gözleri gibi bu ateş
Havada kırmızı
Düştüğü yerde kapkara
Bu sahiden koparılan bir el, sahici bir yara...

Şimdi ne kadar gözümüz kaldıysa
Açtık bekliyoruz
Dönecek babalarımız siperden de
Tüfekten sonra ilk sarılan biz olalım ellerine diye.

Kimimiz bahçemizle bir kolunu kaybetti
Kimimiz bir ayağını
Kimimiz umutlarını kaybetti
Kimimiz dünyayı görebilme yetisini
Renkleri seçebilme hevesini.

Üşüdük, yandık, yaralandık
Biz bahçemizden koparıldık
Yeşillikti önceleri yüzümüze vuran
Kan damlası şimdi alnımızda kalan.

Şimdi karalarla bezenmiş bir mevsimin rüzgarları olduk biz
Böyle bir mevsimde mutlu olabilmek mümkünse
Mümkünse parçalanan duvarların altında bulabilmek kardeşlerimizi
Bulaşmamışsa ve analarımızın o ateşli göğüslerine kara duman
Ve çekebileceksek hayatın beyazlığını o kutsal memelerden
Ve büyüyeceksek tekrar umutlarla
Tekrar yeşillik gelecek, vuracaksa alnımıza aydınlık
Yine de merhaba doğan sabaha...