Akşamdan bir şekilde uyanırsın,
İçinde bulunduğun ahşap odayı yadırgarsın önce.
Sanki.. sanki sana ait değilmiş gibi.
Bir sürelik aptallıktan sonra kendine gelirsin.
Derin bir nefes alırsın,
Ahşap kokusunu çekersin ciğerlerine.
Sabahın en büyük zevki.
Kafan kazan gibidir,
Temiz hava almak için pencereye yönelirsin.
Sabahın sessizliğinde ayağının altında gevşeyen tahtaya
Ninni gibi gıcırdayarak açılır pencere eşlik eder.
Sonbaharın tatlı serinliği dolar odaya, mis gibi…
Hava kapalı…
Anlaşılan havada ortaktır derdine.
Bir an o pencereden haykırmak gelir.
İçinden ne o an ne geçiyorsa :
Nasıl kırıldığını, nasıl üzüldüğünü,
Seni kimin bu hale soktuğunu,
Avaz avaz .. deliler gibi avazın çıktığı kadar!
Ama yapamassın … ama yapamazsın işte.
Yatağa oturur, dizlerini karnına çeker,
Onu düşünürsün.
Onun seni istemediğini düşünürsün.
İçin acır…
Hiç hissetmemiş olanlar bunun mecazi bir duygu olduğunu sanır,
Mecaz değildir aslında.
Hissedersin, kansız bir yara gerçektende acır…
….Ahh işte gerçekten de acır!!
Ama sevmenin en güzelidir, en safıdır karşılıksız sevmek.
İnsanların birbirini kıramadığı, kavgaların kıskançlığın olmadığı,
Sadece sevginin olduğu ilahi bir
aşktır.
Uzaktan deli gibi gözüküyosundur şüphesiz.
Yatağın üstünde, karına çekilmiş dizler üstünden bağlanmış kollar,
Boş boş bakan iki göz…
Haydi kalk..
Bir kere kaybettin,
Bir daha KAYBETME!.
Kategoriler
