Gözleri katran karası
yanık sesli
alacakaranlık bir caddenin kaldırımında oturan
sessiz sedasız bir kadındı ağlayan
içindeki öfkesi yüreğindeki sevdasından ağırdı artık
sisli bir gökyüzünü andıran gözleriyle
uçuşan eteğini tutan buruşuk elleri
kim bilir kaç kez değmişti sevdaya
gece sabaha vururken
o savunmasızca
yaşıyordu kitaplardan silinmiş ömrünü
ve bir gün ölümle buluştuğunda
hala aynıydı elleri
yalnız
soğuk ve kimsesiz.
Şairin Sitemizdeki Diğer Şiirleri
Yorumlar
Henüz kimse tarafından yorum yapılmamış.
Yorum Yaz
Kategoriler
