Sen sevgi nedir bilemezsin,
Hiç bu kadar çok sevmedin ki.
Her gün büyüyen tertemiz
aşkınla,
İsimler takıp dağlardaki ağaçlara,
Geceler boyu altında beklemedin ki.
Hasreti yumak yumak umut yaparak,
Hislerini mısra mısra yazarak,
Kırmızı bir karanfilde huzuru tatmadın ki.
Kalbin alev alev yanarken
Saatleri dakikaları değil;
Geçmek bilmeyen saniyeleri saymadın ki.
Gelecek diye beklerken bir anda,
Hayallerini yok ederek çalan telefonda,
Yıkılışın ne olduğunu hiç anlamadın ki.
Vefasız bir yâr için çekerken azap
Bir çift gözde gördüğün mutluluk
Olsa da kızgın çölde bir serap
Seviyorum diyerek şiirler yazmadın ki.
Gel, dedi diye koşarken şuursuzca ona
Ne kadar büyük bir
aşk diye yollara,
Onu aramak için düşmedin ki.
Gecelerin o onulmaz karanlıklarına,
Aşklara simge olmuş buse ağaçlarına,
İsmini kanınla yazmadın ki.
Bir elinde nergis, bir elinde karanfil varken.
Yıllardır aradığın gönül bahçesine girerken,
Sevdiğin kalpten sürgün edilmedin ki.
Uykusuz geçerken gecelerin sabahlara kadar,
Aksa çağlasa da göz yaşların azgın nehirler kadar,
Kimse görmesin diye saklamadın ki.
Her türlü derdine bu sevgiyi derman ederken,
Dünyadaki tek sevgili oydu derken,
Bir anda umutların karanlığa gömülmedi ki.
Bütün bunlara rağmen kalbin bir sabır taşı,
Bir avucunda hasret, diğerinde gözyaşı.
Nefret hançeri ile vurulan kalbin feryadını,
Hiç ama hiç duymadın ki.
Sen sevgilinin ellerindeki sıcaklığı,
Sen yâr dilindeki tatlılığı,
Bilemezsin; yaşamadın böyle bir
aşkı
Kendi değerinin bile farkında değilsin ki.
Bilsen de bilmesen de anlamasan da bu
aşktan,
Kurusa da çiçeklerim artık kahrından,
Ölünce bile karanfil fışkıracak mezarımdan,
Unut desende seni unutmam mümkün değil ki.
Hayrettin TARHAN
Kategoriler
