SEVGİLİYE MEKTUP…
Ve yalnızlık sigara külü kadar yalnızlık diye başlayan mısralarda
kaybolur dururum bu günlerde
aklıma hep eski bir hatıra gelir
tebessüm ederim
sonra sonra tekrar hüzne bürünürüm
sevgiliye adanmış bir hayattan dem vururum
samimiyetiyle huzur bulduğum,
varlığının gücüyle hayata meydan okuduğum günleri ararım hep
sonra halime bakarım
Bitmişim ben
çökmüş gitmişsin ne oldu sana diye sorarım kendime
sonra hayattan kopmuş biçare deli gibi cevap veririm kendi kendime
cananımdan ayrıldım,
can’ı canan’sız düşünmek böyle bir şey işte
hayattan ümidini kesmiş bir et yığını
ne duygu kalmış ne de sevgi…
Sonra geçmişe dönerim neden sorusunun cevabını bulmaya çalışırım
Ama bir türlü bulamam…
Geçmişte sadece büyük bir
aşk akılda kalmıştır çünkü
Herkesin gıbtayla bakacağı geleceğe devamlı gülen gözlerle bakan
İki sevdalının
aşkı
Ama şimdi o iki sevdalı uzaklaşıyor birbirinden…
kader mi dersiniz b
aşka bir şey mi bilinmez ama
Hiç istemeseler de akıllarının ucundan gecmese bile ayrılma eşiğine geldiler
Hala bir ışık bekliyorlar,
bu ışık ancak ikisinin tekrar birleşmesi ile tekrar ortaya çıkacaktır
sonra da ama bağlaçları girer hayatımıza ama şu şöyle yaptı
bu böyle söyledi der o bağlaçlar
sonra da sırf bu bağlaçların yüzünden tekrar aynı durumu dönerler
en büyük korkum bu ama bağlaçların birleşerek keşkeleri oluşturması
sonra da kopma anıdır, bir tarafta yarinden ayrılmış bir deli
keşke kelimeleri beynini kemirerek dolanır ortalıkta
bir oraya bir buraya hayattan beklentisi kalmamış
ya Azrail onu yakalayacak ya da o azrailin yanına koşacak
bu lanet olası hayattan kurtulmak için
ya diğeri o da aklımdaki suallerin cevabını tam olarak öğrenmeden
ayrılmıştır yarinden acaba bağlacı kemirir beynini çıkmazlara girer…
işte bu bağlaçlar bizi bu hale getirdi… herkesin önünde ve herkese söyleyeceğim son bir sözüm kaldı;
HEPİNİZİN CANI SAĞOLSUN…
İşte bu bağlaçlar bizi bu hale getirdi. Bu bağlaçlar daha ne can yakacaklar; AMA, ACABA, KEŞKE,MADEM, ÇÜNKÜ…işte bizi bu hale bunlar getirdi.
Vasfı hale ne hacet her şey hayal dizeleri kemirir bu iki sevdalının beynini
Sonra isyanları oynar kaderine isyan eder değerlerini altüst etme uğruna
Her şeyini alır götürür yaratan şefkat tokatları peşpeşe gelir
En başta yar gider, sonra her şey…
Hiç mi ümidi yok bu iki sevdalının,
Var diye içeriden bir yerden bir ses gelir aniden
Heyecanla, tabii ki var diye gürleyen bir sesle geliverir
Adı UMUT’tur ve hayata dair ümitvar olunması gerektiğini
Zorluklar, sıkıntılar hep Allah’ın bir imtihanı olduğu dile getirir
Ses tonunda ki manevi güzellik kulaklardan içeriye doğru
Kalbe varıncaya kadar heryeri dolaşır
Sonra sevginin
aşkın her şeye rağmen
bütün zorluklara sıkıntılara göğüs germek için
manavi kalkan görevi oluşturuduğundan bahseder
sonra hiçbir şey yokken insan vardı
insanın özünde de sevgi vardı diye sözlerine devam eder
sorunların çözümü için yol gösterir sorar iki sevgiliye
sen …., …..’ seviyormusun?
Cevap verir …..
- canımdan çok
sonra diğer sevgiliye sorar ya sen seviyormusun …..’ı?
- ölürcesine
sonra ikisini karşısına alır ve konuşmaya başlar ikinizde birbirinizi çok seviyorsunuz,
ikinizde birbirinizin için her şeyi yapmaya hazırsınız? Bu kısacık dünyada belki bir çok
insanın başaramadığı şeyi başarmışsınız…ve tatmışsınız.
SEVGİ…
Sevginizi silah gibi kullanın, emin olun ki sevgi sizi bütün kötülüklere karşı korur.
Birbirinize kenetlenip bir ömür boyu mutlu olmak sizin elinizde
Karşılıklı anlayış her şeyin önüne geçer
sonra kaybolur gider sonuçta her şey iki sevgiliye kalmıştı
düşünüp taşınıp doğru kararı vermeleri gerekiyordu.
DUAM TEMENNİM SEVGİ KAZANIR…O ADİ BAĞLAÇLAR KAYBEDER…