Tenimde ürperen dağ esintisiydin
aşkım.
Yüzümü güldüren,
Yemyeşil vadileriydin ruhumun,
Sen gülümserken,
Katmer katmer çiçekleri açardı gönlümün,
Sen giderken,
Ciğerlerime tutsak ten kokun.
Saçlarımda,
Denizlerden gelen meltem esintisiydin
aşkım.
Işık, ışık güneşimdin,
Tan vaktinde ruhuma süzülen,
Denizimde yakamozumdun,
İçimde kıpırtısı hiç bitmeyen,
Kum tanelerinin, denizle dansıydın, huzur veren.
Gökyüzünde, gezinen mavi bir buluttun sen,
Tenimi yakan,
Bakışlarımda sağanak yağışlarındı bitmeyen,
Bazen çocuksu gülüşler açardı yüzünde,
Umutları hiç tükenmeyen,
Aşkın mayalanmış içimde,
Kabına sığmıyor
aşkım.
Dilim, tutsak artık bu isime,
Aşkım.
Dudaklarımın son limanı,
Ömrümün son satırı,
Sen
Aşkım.
İşte sen,
İçimde fırtınalar estiren.
Ayşe Manav
Kategoriler
