Aşk Şiirleri

vira bismillah
tüm şiirler fora şimdi fırtına denizinde
sana geliyorum

ayın sarkan yamacından
yıkıldı üzerime her köhne kaldırım
uyanmasaydım senle başlayan güne
ya bu şehri yakardım
ya sen asılı kalırdın ay eteğinde
ve gece hüküm sürerdi
kıyamet kopana kadar yüreğimde

hatırlamıyorum kaç şehir sordum seni
kaç adres yokluğunla kapandı
kapanmayan umutlarımın üzerine
sorgularda eskidi aşk
işkence masalarında
her idamda özledim seni ben
her idamda bekledim adını
bu son olsun
bu son gözyaşım ölsün diye
adını sordum
şehr-i aşk bitmeden takvimimde

yine de sır rüzgarla savurdu seni eylüle
oysa mevsim kıştı hala bekleyiş denen iklimde
yanan yüreğimin sıcaklığına hasret
çatlamıştı ellerim yokluluğunun ayazında
ısıt beni sıcak bir meltemle
yak hücrelerimi
sen doğmazsan güneşin yerine
yanar bu şehir
yanar bu adam
kayıp sayfalarda
karanlık adım olur
kaç adımsa yitip gider ardın sıra

ya ulaşmak mı sonsuzluğa
kirpiklerinden düşen mutluluğu öpmek
ya gelme ihtimalin mi
kahve falından
el ayasından
kader musallasından taşımak
sensizliğe yetim düşlerimi

dedim ya
vira bismillah
azat ettim rehin şiirlerimi
şimdi baktığın gökyüzüne
yüzünü çizsin diye
ve dünya
aşka doğan güneşin adını bilsin
seni bilsin diye
kokun sinsin diye
binlerce mısra saldım şehrimin gökyüzüne

sabah her yüzde tebessüm
her çiçekte mutlu koku
sokaklar seni soluyor
arka balkonlarda güleç hayaller asılı
şiir dili konuşan çocuklar
adını ezberliyor
adını yazıyorlar her mutlu baktıkları yere

gördüğümden beri
iki inci her renkten münhasır
bakmadı yer yüzünden cennete başka renk
göz göz hayat penceresinden

aşk
ilacı pür telaş yokluk zamanı
sen gülünce bir tülün ardından
ve sen gülünce
yırtılır gökyüzü sevinçle ellerimin arasından
dilimde mühürlenen
ilk heceydi adının başlangıcı
aşk alfabemde

aşk
düşümde giydiğin gelinlik gibi
tanrı dağına yolculuk gibi
ve beni karşılayan bir melek
açıyor ellerini senin ellerinden
işte sana geliyorum yalın ayak
adın yazılı dileklerim var ceplerimde
bir de gönül kuşum
sinemin kafesinde

aşk tanrı dağında
bekliyor bir seste iki nefes
ki tanrı
yalnızlığı kendine aldı