Bir hilkat garibesiydi gönlüne ateş düşenaşık
Aşığın gönlünde yatan şahtı maşuk
Aşk ise ikisini izleyen bir ışık
Ok değil hançer
Ne gönülden çıkmayı,ne maşuka varmayı
Kalbe ışık tutmayı ve onu
aşkla sarmayı
Görev bilen
aşk,insana bedenden yakın
Ruha şifa kaynağı olmayı
Şu diller de gezer de
aşkla yanan közler de
Kalbe durmayı öğreten de o değil mi
Sızladıkça uzağı yakın etmeyi,
Kendinden geçmeyi
Diyar diyar gezmeyi ruha veren
Acıyı bade diye içtiren
Uzaktan zevkle izleyen
Aşk işte
aşk