Yağmur hızlandıkça,
hava kararır,
yolun ötesi görünmez olur.
Gün,
geceye dönerken,
loş sokakların sessizliği,
evlerden taşan kavga gürültüsü,
çocuk ağlamaları,
arabaların fren sesleri,
bozacının bed çığlığıyla şenlenmekte..
Yüreğin sessizliği fena,
karla karışık yağmur,
git gide daha hızlı,
hıncını insanın içini söker gibi yağmakta,
zaman zaman göğün isyanı,
gürültüsü insanın ürkekliğini sınamakta...
Ve gülüm,
duvarda ki tüm aynalar,
tek tek parçalanıyor yalnızlığın odalarında.
Aşk ile,
bir başımıza,
ağrılı ve yavaş yavaş ölümümüze atamadığımız çığlığı,
yürek yorgunluğunda anımsatıyor bize.
He kurban,
gözlerim gümbür gümbür serildiler kapına!
Atilla Yüceak Şubat 2015
Araştırmacı Yazar -Şair
Kategoriler
