otururken sandalyede, bir tel sac düştü masaya, ardından bir daha.
mevsimler öyle anlamsız geçiyordu ki, gelmiştik son bahara.
canim sikildi çıktım dışarı, bir yazı yazmışlar duvara.
seni seviyorum, seni seviyorum,
aşkımız gidecek taa mezara.
hemen oradan ayrıldım gittim ormana biraz dolaşmaya.
yapraklar tek tek düşüyordu, acaba ne oluyordu bu ağaçlara
ağaçların kalbi yok ki nereden bilsinler saçımın neden düştüğünü masaya.
yok efendim yok, hoşuma gitmiyor bu manzara.
peki, bende seviyordum, nazar mi deydi benim
aşkıma.
duvardaki yazı geldi aklıma, lanet ettim ayrılık acısına.
söyleyin ne olur, üc günlük dünyada değer mi buna.
zaten ayrılık ölümden beter, ama gerçek sevene.
biz onun adini yazmıştık yüreğimizin en derin kösesine.
unutmak mümkün mü, sevmişiz ölürcesine.
yasamak mümkün mü eğer derdin çaresizse.
alin bayramınız olsun, içim kan ağlıyor, ruhum sıkılıyor.
uyuyun zalimler, benim gözlerim uykudan kaçıyor.
elbette ki kaçan sevda, geri gelmiyor.
içmek de çare değil, kadehin dibi bulunmuyor.
Kategoriler
