evinin önündeydim yine dün gece gözlerim seni arıyordu
telefonun cevapsız evinin lambası yanıyordu
sanki pencerndeki o ışık mahalleni aydınlatıyordu
inanki o kaldırımlar o caddeler seni bana anlatıyordu
yine seni düşünüyorum bir tanem çınlasın kulakların
sensizdi sokakların bensizdi şimdi o dudakların
dermensız dert oldu miniğim kalbimde bıraktıkların
bilmiyorum senden sonra sayısını saçımdaki akların
belki ben acılarla kahrolup kapında beklerken
sen en derin uykularında melekler gibi uyuyordun
gecelerin uykusuzluğunu birbirine eklerken
o an sanki mahallende senin kokunu duyuyordum
cevapsızdı kahrolası telefonun bir kez daha
en iyisi sessizce terketmekti mahalleyi
hoşça kal sevdamın kadını belki çıkmam sabaha
kim anlar ki şimdi benim gibi
aşkınla bitmiş deliyi
Kategoriler
