Ustalardan Şiirler

Ne zaman düşsem İtalyan çukuru misali girdaba
ellerini arıyorum uzanacak; beni kurtaracak
ama hangi iklim hangi neden engelliyor bilmiyorum
sen yoksun .
İzmir’in güneşiymişsin gibi sevdim seni oysa
yoklukların şehrinde içimize umut veren denizi
bir de yeşil gözlerini düşledim
olmayacak dualara amin derken
balıkçı barınaklarında öptüm seni gizlice
kimseler görmeden
parkların en kuytu köşelerinde saçlarını okşadım
ben sevgi nedir diye sorsalar seni söyledim
seni anlatım içimdeki kuşkulara
seni dinlettim susan kuşlara
adını ezberlettim sokaktaki çocuklara
yalan demenden korktum içimdeki volkana
sensizliğe hazırladım kendimi
sen olmadan da sevebileceğime inandırdım kendimi
seni yaşadım seni dilendim
yaşamı sana adadım
ben seni çok sevdim İzmir gözlüm.