Yazıldığı can duvarını çürütür
“vermek
aşkı yaratır” düsturu
Gönül gözüne bağlanan mendil
Solgun ve sefil
Bekler saygıyla kendi sonunu
Kalbinin rüzgarı doldurur
Açık denizde hoyrat yelkenleri
Kendisi kıyıda oturur.
Kaldıkça yeniden filizlenir esaret
O çok özlenen
aşka has suret
Bahçede gül ölürken görülür
Sadakatin çelik kutsallığı
Kendi çöplüğüne gömülür
Kölenin bilenmiş antik bıçağı
İlk düştüğü yerde açar kozunu
Kanar güz ömrün yarası.
Ekmek teknesine taşır korkusunu
Bedenini tarla sayan kadının ufku
Teslimin kapısını açar resmi kurum
Açılan o aralıktan girer içeri
Dipsiz kuyuya atılan şiir
Toprağın sırtında büyür uçurum
Esirdir esir şehrin ahalisi
Aşk çıkmaz sokakta kirlenir.
Cümle insanlığı özgür kılarak
Çocuk sevincine kavuşabilir şehir
Özgür kadın ruhunu katarak
Saf bereketle hayatı emzirebilir
O dem olduğunda ancak
Aşkın tarihi
İnsanlığın tarihi olacak.
Kategoriler
