Ustalardan Şiirler

Nisanın can çekiştiği, mayısın filizleneceği vakitlerdi…
Günün yıldızsız bir gecesiydi…
O gün, güneş bir doğdu ki…
Geceye ve yağmurlara uzun sürecek bir sus çekti adeta…
Ana ranzada, üç gündür can çekişiyor bitmek bilmeyen sancılarıyla… Anlıyor zor biri olduğunu… Olacağını…
Bu da, annenin donuk yüzüne bir tebessüm getiriyordu sanki…
Çocukta anlıyormuşçasına bir şeyleri, direniyor hayata…
Ardından… Uzun süren bir sessizlik…
Baba: Dışarıda kaygılı bir sevinç yaşıyor…
”Hayat şartları” diyor… Korkak, yavaş ve hantal bir sesle… Düşünüyor… Düşündürüyor…
“Belki okurda, bizi de insan gibi yaşatır.”diyor düşüncenin iyi yanından…
Sessizlik bozuluyor çocuk son kurşununu da attıktan sonra…
Teslim oluyor ebeye… Ve… Sonunda yalan da olsa dünyada…
Gözlerini açmıyor belki düşündükleri başına gelecekti…
Korkuyor…
Ardından yine uzun bir sessizlik…
Sessizliği bozan göz kapakları…
Ardında umut dolu mavi gözler… Açılıyor, kapanıyor…
Ve yine bir sessizlik… Sonrası,
Çocuk gözlerini tekrar açıyor titreyerek…
Bir anaya bir babaya bir de doğduğu harabeye bakıyor…
Şeffaf, saf bir gerçek… Anlıyor…
Ve adeta Nisana, düzene isyanmışçasına beyaz sesiyle bir çığlık basıyor derin sessizliğe…
Bebekçe bir şeyler söylüyor…
Belki yemin içiyor yıkmaya bir şeyleri…
Belki, insanca yaşamak için insan olmak yetmiyor mu diyor?
Belki de anlıyor yaşamak için ölmek sırası geldiğini…
Kim bilir?