İhanete savaş açıp , göğüslesem her zorluğu yorgun benliğimde..
Asfaltla kan bütünleşse , tanımı zorlaşmış marksist çığlıkların boş bedenleri altında..
Aklımda bir tek ölümsüz sevdam olsa , olmasa ölümsüz sandığım rüya aklımda..
Gül yüzünü ele açtın , sanki kaybediyorum bir karış verilecek toprağım bile yokken..
Çekiliyorum , özümden öz kopartıyorlar acımadan , korkmuyorum , yeniliyorum..
Yavaş esiyor ihanet rüzgarı , ayrılığın saçlarını süpürüyor adeta , mest ediyor onu..
Yavaş ele geçiriyor öksüz bütünlüğümü , adeta tahammülümü test ediyor..
Dilsizlikle açıklayamam bu suskunluğumu , konuştukça sevdama rest çekiyor..
Deli değilim diye yorumlayamam usluluğumu , döktükçe kan üzerinde kan fışkırıyor..
Bitmiyor , ben vurdukça o kaçıyor , o kaçtıkça ben sorguluyorum..
Özüme zincirlenmiş gibi , gerçek bir Türk gibi seviyorum , istiyorum..
Nasıl da vuruyor acımadan , yarınımın emniyeti dediğim oluveriyor fikrimin ihaneti..
Uzaksın , çok uzak hemde. Yaşadığım sevdanın hiç bir yerinde yoksun güya..
Oysa sen benim namusum , nazlı vatanım gibi , gözlerin gibi birtanem..
Sanki ırmakları akıyor gözünde , taze baharları açıyor gönlünde memleketimin..
Bilemedim işte oluverdin
aşkımın katili , fikrimin ihaneti , sevgimin sosyalisti..
Sorgulamayın beni , çünkü ben bile bilmiyorum hangi psikolojide yazdığımı.
MUSTAFA DÖLEK.